Kamuflaż

                                                Cicho płaczę. Niebo towarzyszy
                                                Nie za głośno. Tak, że nikt nie słyszy
                                                Twarz zalewa życiodajny deszcz
                                                To kamuflaż w wodospadzie łez

Бартек

Белый ковер во дворе

Вместо песка, пыли, трухи.

Смеются дети вокруг

Снеговика лепят весело.

Деревья красиво заснеженные

Гордо смотрят во все стороны

Счастлив их наряд.

Хоть им ветер украл все листья,

Снег наряды шьет каждый день,

И выглядят они всё моложе.

Вчера пальто, сегодня платья

А завтра будут жилеты.

По подиуму гордо шагают

Днём, иногда и ночью.

Показывают свои наряды

Клёны, березы и секвои.

У них своей виртуоз.

Кто это - может, Вы Береза?

Нет. Он Бартком часто называемый

И считается дубом.

В связи с почтенным возрастом

Он все более ленив.

Имеет также свои настроения,

Но многочисленные его достоинства

Затеняют раздражение.

Крепкий сук и корни

Придают ему серьезности.

Глядя на него, нужно мужество,

Чтобы спросить о чём-либо

И с тревогой ждать ответа.

Но у страха глаза велики,

А Дуб очень обаятельный.

Несмотря на частое раздражение,

Не лишен изящества.

Когда кто-то совета просит,

Дуб с почтением к нему относится.

Если может, то поможет.

Часто говорит: «О мой Боже!»

До упаду разыгравшийся

Кричит: «Это же ахинея!»

Абсурд и игривость.

"Смейся вместо того, чтобы плакать!"- взывает.

И так Дуб этот наш дорогой

Всем хорошо известен.

Несмотря на то,что ему лет тысяча двести

Он  по-прежнему смелo держится.

10 kwietnia

                                 10 kwietnia- tragedia wielka

                                 Spotkała kraj ten, więc zapamiętaj!

                                 Że Ci co chcieli uhonorować

                                 Poległych niegdyś za kraj nasz, ojczyznę

                                 Sami stracili życie swoje

                                 Pozostawili Polakom bliznę.

                                 Że Ci, te właśnie dzielne osoby

                                 Odeszły od nas, więc znak żałoby

                                 Uczyniliśmy pełni cierpienia

                                 Wierząc, że Pan ich czyny docenia.

                                 Że mogą cieszyć się życiem wiecznym

                                 I są szczęśliwi, wolni, bezpieczni.

                                 Jednego uczy nas ta tragedia

                                 Nieszczęście zawsze Polaków jedna.

Od nadawcy

                  

                            

                                     Za mało o sobie

                                     Za dużo uśmiechu

                                     Słuchania, uwagi.

                                     Za mało o sobie

                                     Przeszłości, uczuciach

                                     I ranach

                                     Za mało o sobie.

                                     Zbyt wiele poznanych oblicz

                                     Zbyt wiele masek, tajemnic.

                                     I cieni rzucanych przez światło

                                     Słów dławiących gardło

                                     Nieuwolnionych przez język.

                                     Powściągliwości, analiz

                                     Zbyt wiele

                                     Zanadto.

                                     Za mało tego czego zbyt wiele

                                     U innych

                                     Powiedz. Śmielej

Choroba XXI wieku

                                     Każdy wiek ma swoje prawa.

                                     Jak natura. Zieleń – trawa.

                                     Robak. Kura. Jajko. Człowiek

                                     - co w umyśle to i w słowie.

                                     I w historii każda data

                                     W znaczeń wiele jest bogata.

                                     Sprawiedliwość. Szala. Waga.

                                     Wojna. Krew. Przemoc. Odwaga.

                                     Ale każdy wiek z przeszłości

                                     Ma też swoje przypadłości.

                                     Średniowiecze – czas psychozy

                                     Egzorcyzmy i sąd Boży.

                                     Ospa, odra – epidemie

                                     Wyniszczają Indian plemię.

                                     XIX wiek. Cholera.

                                     Ofiary w milionach zbiera.

                                     Dalej Hiszpanka grasuje

                                     - o zdobycze konkuruje.

                                     Choroba w oczy spoziera

                                     od prawieków. Żniwa zbiera.

                                     Również teraz – we współczesności

                                     Nie brakuje przypadłości.

                                     Lecz w XXI wieku

                                     dolegliwość tkwi w człowieku.

                                     Zamiast ciała duszę kruszy

                                     I prowadzi do katuszy.

                                     Nikt nie mówi, nikt nie woła.

                                     Tylko pustka dookoła.

                                     To iluzja szczęśliwości

                                     W dobie wielkiej samotności. 

Kabhi khushi kabhie gham

                              Czasem w miłosnej aurze

                              Można zagubić się także.

                              Opatrzyć uczucie zadrą niepewności

                              I zranić tym do szpiku kości.

                              Zmieniając zdanie niczym posłaniec

                              Niosący coraz to nowe wieści

                              Raz te prawdziwe, raz z opowieści

                              I zagubić sie w łańcuchu wątpliwości

                              Jak gospodarz, który zapraszając gości

                              Drży z obawy przed nieuznaniem

                              Z jego najlepszym, popisowym daniem.

                              Tak też i w sercu czasem bywa

                              Że człowiek uczucia swe głęboko skrywa

                              Sam nie jest pewien co zrobić powinien

                              Co by nie zrobił- czuje się winien

                              I podejmując każdą decyzję

                              Czuje się jak kat w statku na mieliźnie

                              I na ślepo obejmując ster

                              Stara się obrać właściwy cel

                              Rezultatu podróży nikt przewidzieć nie może

                              Czy statek dopłynie czy zatonie w morzu.