Zgaszony płomyk

                                            Gdy umiera Ci ktoś bliski

                                            Wtedy sobie myślisz właśnie

                                            Że warto jest kochać wszystkich

                                            I tych dalszych i tych bliskich.

                                            Bo kiedy już ktoś umiera

                                            W sercu Twym się żałość wzbiera

                                            I wciąż modlisz się do Boga

                                            Żeby pomógł Ci odnaleźć

                                            W sercu Twym iskierkę zgasłą

                                            I zapalił ją od nowa.

                                            Gdy odnajdziesz swoją iskrę

                                            Zapaloną Twą miłością

                                            Nie przestawaj kochać ludzi

                                            Gdyż oni są Twą światłością.

Bartek

                                

           

                                       Biały dywan na podwórzu

                                       Zamiast piasku, pyłu, kurzu.

                                       Roześmiane dzieci wkoło

                                       Bałwana lepią wesoło.

                                       Drzewa pięknie ośnieżone

                                       Dumnie patrzą w każdą stronę

                                       Szczęśliwe-mają okrycie

                                       Choć im wiatr poskradał  liście    

                                       Śnieg kreacje szyje co dzień

                                       Wyglądają coraz młodziej.

                                       Wczoraj palto, dziś sukienki

                                       Jutro będą kamizelki.

                                       Po wybiegu dumnie kroczą

                                       Za dnia, czasem także nocą.

                                       Pokazują swoje stroje

                                       Klony, brzozy i sekwoje.

                                       Mają swego wirtuoza.

                                       Kto to- może Pani Brzoza?

                                       Nie. On Bartkiem często zwany

                                       I do dębów zaliczany.

                                       Ze względu na wiek sędziwy

                                       Jest coraz bardziej leniwy.

                                       Miewa także swe humory

                                       Lecz liczne jego walory

                                       Zaćmiewają rozdrażnienie.

                                       Mocny konar i korzenie

                                       Dostarczają mu powagi.

                                       Patrząc nań trzeba odwagi

                                       By zapytać o cokolwiek,

                                       Z lękiem czekać na odpowiedź.

                                       Ale strach ma wielkie oczy

                                       A Dąb jest bardzo uroczy.

                                       Mimo częstych irytacji

                                       Nie jest pozbawiony gracji.

                                       Kiedy ktoś o radę prosi

                                       Dąb z szacunkiem się odnosi.

                                       Jeśli może to pomoże.

                                       Często mówi- "O mój Boże!"

                                       Do rozpuku rozbawiony

                                       Krzyczy: "To przecież androny!"

                                       Niedorzeczność i swawola.

                                       "Śmiej się zamiast płakać!"- woła.

                                       I tak Dąb ten nasz kochany

                                       Jest przez wszystkich dobrze znany.

                                       Choć ma lat ze tysiąć dwieście

                                       To się dzielnie trzyma jeszcze.

Zaduszki

                                        Święto Zmarłych-nazwa chłodna

                                        Choć naprawdę jest pogodna.

                                        Dzień- drugiego listopada

                                        Data groźnie zapowiada

                                        Mróz świszczący pod butami

                                        Szelest liści, a czasami

                                        Nawet biały koc na grobie

                                        Który to się śniegiem zowie.

                                        Czas to bardzo tajemniczy.

                                        W korowodzie multum zniczy

                                        Niczym gwiazdy o północy

                                        Pokazują blask uroczy.

                                        Patos niesie ten dzień w sobie

                                        Każdy modląc się przy grobie

                                        Zadaje sobie pytanie

                                        "Co się później ze mną stanie?"

                                        W odpowiedzi echo słyszy

                                        Bicia swego serca w ciszy.

                                        Mimo nastroju zadumy

                                        Nie należy być ponurym

                                        Dzień ten niesie z sobą radość.

                                        Pozwala uczynić zadość.