Przepraszam

                                           Proszę bardzo, bardzo proszę

                                           Och! Jak ja tego nie znoszę.

                                           Lecz dziękuję- odpowiadam

                                           Choć za tym też nie przepadam.

                                           Takie sztuczne, machinalne

                                           Aby nie rzec, że banalne.

                                           Rutynowo się powiada

                                           Dziękuję-bo tak wypada.

                                           Proszę- też tak grzecznościowo

                                           Czasem brzmi bezosobowo.

                                           Jedno słowo pozostaje
                                           To, które na baczność staje

                                           Zwykle konflikt rozwiązuje

                                           Mówiąc to ulgę się czuje.

                                           Słowo to niedoceniane

                                           Przez mało kogo lubiane

                                           Gdy przez gardło przejść nie może

                                           I w końcu już się przemoże

                                           Wtedy wiesz- to się opłaca

                                           Przepraszam spokój przywraca.

Jesień

                                                

                                                  Pierwszy listek spadł już z drzewa
                                                  Cicho...szaro wszędzie jest.
                                                  Ptaków nie ma dookoła.
                                                  Jesień znów zaczęła się..

Koniec

 

                                 Koniec. Paradoksalne słowo.

                                 Brzmi raczej groźnie, a nie wyjątkowo.

                                 Zasiewa zamęt, nutkę niepewności

                                 Prowadzi do lęku, obawy, zazdrości.

                                 A paradoks z tego wszak prosty wynika,

                                 Że zawsze pojawia się coś, a coś też znika.

                                 Zatem nieuchronnie w parze występuje

                                 Koniec i początek. Tak się prezentuje.

                                 Jednak człowiek często o tym zapomina,

                                 Że kończąc jedno drugie się zaczyna.

                                 Pogrążony w smutku, szaleństwie rozpaczy

                                 Nie dostrzega ile tak naprawdę znaczy

                                 Koniec. Jaka to jest siła

                                 Jaka moc, potęga w tym słowie się skryła.

                                 Niechaj to nauką będzie dla każdego

                                 Kto w końcu początku nie widzi nowego.

                                 Aby mógł dostrzegać nowe możliwości

                                 Jakie daje koniec- brat bliźniak wolności.